Ranko Bugarčić – od košarkaša Borca do Titovog sekretara

Piše: Miloš Timotijević, istoričar

ČAČAK – Ranko Bugarčić zvani “Ćopica“ (9. septembar 1941 – 15. avgust 2021) igrao je na poziciji visokog krila, povremeno centra, i ostao upamćen kao košarkaš koji je sve rešavao tehnikom i inteligencijom, a ne snagom.

Bugarčići su poreklom iz sela Kulinovaca pored Čačak i slave Svetog Nikolu. Desimir Bugarčić se između dva svetska rata preselio u Čačak, u deo grada koji nosi naziv Ciganmala. Radio je kao stolar u Zadruzi “Budućnost“, posle rata “Jugoslaviji“, “Simi Saragi“ i Školi učenika u privredi, gde je predavao učenicima. Sa suprugom Milankom, iz familije Velisavljević iz Atenice, dobio je sinove Ranka (1941) i Boška (1946). Detinjstvo su proveli u svom kraju, zajedničkom dvorištu sa komišijama, što je stvorilo prijateljstva do kraja života. Kao svi drugi “Ciganmalci“ i Ranko je do kraja života ostao vezan za svoj kraj grada, koji je ritualno obilazi pri svakom dolasku u Čačak, od kafane “Car Lazar“, do kafane “Proleter“.

Osnovnu školu i Gimnaziju završio je u Čačku, i kao odličan đak dobio mnoge nagrade. Košarku je upoznao na Želovom igralištu početkom pedesetih godina XX veka dok je jednom prilikom sa bratom čekao majku da im kupi cipele. Kasnije su često preko kukuruzišta odlazili od kuće da bi sa vršnjacima na Želovom igralištu igrali košarku (ali tek kada stariji okončaju svoje utakmice) koja je već tada u Čačku imala veliku popularnost.

Ubrzo je postao član član juniorske ekipe Borca, da bi od 1958. igrao za seniorski tim, u vreme kada je trener Mioljub Bole Denić podmladio ekipu. Nosioci igre i dalje su bili Mićo Kovačević i Branko Cicvarić, uz Slobodana – Boba Stefanovića i Đorđa – Jareta Miloševića i nešto mlađeg Slobodana – Conju Koprivicu, kojima se ubrzo priključio Ranko – Laćo Tripković. Među mlađe igrače spadali su Ranko “Ćopica“ Bugarčić, Braco Drašković, Nikola Jeković, Stojan Kačar, Svetomir Ćeramilac “Sveto – Divljak“ (kasnije mnogo poznatiji kao dugogodišnji rukometaš beogradske Crvene zvezde), kao i Nikola Rokli Mišović, koji je nakratko prešao iz Železničara u Borac, pa se potom ponovo vratio u Žele.

Bio je to tim Borca u koji je potom ušao i Radmilo Mišović, a iz Žela došao i Ljubomir Radivojević Šaja, što je ekipi dalo sigurnost neophodnu za planirani povratak u Prvu saveznu jugoslovensku ligu, takmičenje koje je po “prirodi stvari“ pripadalo Čačanima, koji su već tada svoju varoš doživljavali kao “grad košarke“.

Zbog obaveza na školovanju u Beogradu gde je upisao Pravni fakultet, Ranko Bugarčić već 1960. nije igrao za Borac. Posle fakulteta se oženio sa Jelenom Filipović, čiji je otac bio poreklom iz Doboja. Sa suprugom i sinom Zoranom (1965) iz Beograda odlaze u Doboj, gde je Ranko dobio posao. U tom periodu je za dobojsku Slogu dve godine igrao u Bosansko-hercegovačkoj ligi. U Doboju se rodio i mlađi sin Milenko (1968). Potom se nakratko sa porodicom vratio u Čačak i dobio posao u Opštini i odmah uključio u rad KK Borca. Zatim se definitivno seli u Beograd gde je u mnogim sportskim forumima (KSJ, KSS, KSB) bio neformalni “košarkaški ambasador“ Čačka.

Profesionalna karijera Ranka Bugarčića bila je veoma bogata. Godinama je radio u saveznim i republičkim organima SFRJ i SRJ. Najviše u Kabinetu predsednika Jugoslavije Josipa Broza Tita u poslednjoj deceniji njegovog života, potom je bio direktor Memorijalnog kompleksa posvećenog Titu (“Beli dvor“, kompleks u Užičkoj ulici, Memorijalnog centra J.B.Tita), direktor Muzeja istorije Jugoslavije. Imao je funkcije u Košarkaškom savezu Beograda. Bio je član Izvršnog odbora i predsednik Propagandne komisije (1975-1976), Generalni sekretar (1977-1978), sekretar Predsedništva KSB (1979). Posle penzionisanja bio je delegat KSB.

Mlađi Rankov brat Boško Bugarčić takođe je igrao košarku, kao i Rankov mlađi sin Milenko koji je prošao sve selekcije KK Partizan“, uključujući i prvi tim. Ranko Bugarčić preminuo je u Beogradu 15. avgusta 2021. gde je sahranjen.